SEJARAH DAN LATAR BELAKANG sejarah
SEJARAH DAN LATAR BELAKANG
Sistem perubatan Cina tradisional bersifat kepurbaan dan tamadun China
merupakan tamadun yang bebas daripada pengaruh asing. Mengikut legenda, ia
bermula sejak masa Fu Xi (2953SM) dan penyelidikan tentang perubatan
diteruskan oleh Shen Nong (2698SM) dan Huang Di (2598SM).
Rangka teori asas bagi perubatan Cina tradisional ialah teori kosmik
dualistik yin dan yang dan juga teori lima elemen. Satu lagi bentuk teori penting
ialah teonjing (saluran) dan luo (kolateral) yang merupakan asas bagi rawatan
terapeutik seperti akupuntur dan moxishustion (membakar daun moxa).
Bahan yang digunakan sebagai ubat-ubatan sangat luas dalam tamadun
China termasuklah tumbuh-tumbuhan (herba), binatang dan sumber galian.
Terdapat herba pada zaman purba yang berjumlah lebih 1,000 jenis. Kegunaan
ubat-ubatan dalam rawatan pada dasarnya adalah untuk memulihkan
keseimbangan yin dan yang serta merupakan satu perkara yang agak rumit. Ini
menyebabkan cara menentukan penggunaan ubat-ubatan bersifat kompleks.
Terdapat ubat yang telah diguna oleh sistem perubatan Barat misalnya rubarb,
besi (untuk anemia), dan kapur barus (champor). Herba mahuang telah
digunakan sekurang-kurangnya 4000 tahun dahulu di negara China dan
sekarang digunakan dengan meluas dalam bidang perubatan Barat bagi
merawat penyakit lelah (asthma) dan penyakit-penyakit lain.
Buku mengenai perubatan dan farmokologi Cina tradisional sangat
berguna dalam perkembangan sains perubatan Cina. Huangdi neijing (Klasik
Perubatan Maharaja Kuning), yang dipercayai dihasilkan oleh sarjana perubatan
pada Zaman Perang (475-221SM), merupakan kesimpulan yang pertama bagi
perubatan Cina tradisional. Bencao gangmu (Farmakopeia Agung) yang ditulis
oleh Li Shizhen (1518-1593) ialah farmakopeia Cina yang teragung dan
mengandungi 52 jilid yang masih dianggap berwibawa sehingga masa kini.
Sistem perubatan Cina tradisional bersifat kepurbaan dan tamadun China
merupakan tamadun yang bebas daripada pengaruh asing. Mengikut legenda, ia
bermula sejak masa Fu Xi (2953SM) dan penyelidikan tentang perubatan
diteruskan oleh Shen Nong (2698SM) dan Huang Di (2598SM).
Rangka teori asas bagi perubatan Cina tradisional ialah teori kosmik
dualistik yin dan yang dan juga teori lima elemen. Satu lagi bentuk teori penting
ialah teonjing (saluran) dan luo (kolateral) yang merupakan asas bagi rawatan
terapeutik seperti akupuntur dan moxishustion (membakar daun moxa).
Bahan yang digunakan sebagai ubat-ubatan sangat luas dalam tamadun
China termasuklah tumbuh-tumbuhan (herba), binatang dan sumber galian.
Terdapat herba pada zaman purba yang berjumlah lebih 1,000 jenis. Kegunaan
ubat-ubatan dalam rawatan pada dasarnya adalah untuk memulihkan
keseimbangan yin dan yang serta merupakan satu perkara yang agak rumit. Ini
menyebabkan cara menentukan penggunaan ubat-ubatan bersifat kompleks.
Terdapat ubat yang telah diguna oleh sistem perubatan Barat misalnya rubarb,
besi (untuk anemia), dan kapur barus (champor). Herba mahuang telah
digunakan sekurang-kurangnya 4000 tahun dahulu di negara China dan
sekarang digunakan dengan meluas dalam bidang perubatan Barat bagi
merawat penyakit lelah (asthma) dan penyakit-penyakit lain.
Buku mengenai perubatan dan farmokologi Cina tradisional sangat
berguna dalam perkembangan sains perubatan Cina. Huangdi neijing (Klasik
Perubatan Maharaja Kuning), yang dipercayai dihasilkan oleh sarjana perubatan
pada Zaman Perang (475-221SM), merupakan kesimpulan yang pertama bagi
perubatan Cina tradisional. Bencao gangmu (Farmakopeia Agung) yang ditulis
oleh Li Shizhen (1518-1593) ialah farmakopeia Cina yang teragung dan
mengandungi 52 jilid yang masih dianggap berwibawa sehingga masa kini.