12. Monolog 5 : Pn mematuhi prinsip kesantunan, maksim kesimpatian,
Pt mematuhi prinsip kesantunan, maksim kesimpatian.
11 Konteks : Tokoh Aku belum bisa tidur di selnya yang khusus bagi terpidana mati, ia Aku mengamati segala bentuk ruang selnya yang merupakan bangunan bekas istana Bicêtre yang dibangun pada abad kelima belas oleh
Kardinal Winchester. Tiba-tiba ia Aku menemukan coretan gambar tempat pemancungan yang membuat dia Aku kaget karena coretan gambar tersebut mengingatkannya Aku pada hukuman mati yang akan menimpannya Aku.
Nrt 11 : Je n’irai pas plus loin dans ma recherche.
Aku Pn : – Je viens de voir, crayonnée en blanc au coin du mur, une image épouvantable, la figure de cet échafaud qui, à l’heure qu’il est, se dresse peut-être pour moi. ekpsresif Aku Pt : – La lampe a failli me tomber des mains. ekpsresif
Nrt 11 : Je suis revenu m’asseoir précipitamment sur ma paille, la tête dans les genoux. Puis mon effroi d’enfant s’est dissipé, et une étrange curiosité m’a repris de continuer la lecture de mon mur. 11LDJC52
Nrt 13 : Aku tidak melanjutkan lebih jauh lagi penelitianku.
Aku Pn : – Baru saja kulihat sebuah gambar yang menyeramkan di sudut dinding, digambar dengan krayon putih : gambar tempat pemancungan yang saat ini sedang didirikan untukku. Aku Pt : - Lampu yang kupegang hampir terlepas jatuh.
Nrt 14 : Aku buru-buru duduk di atas tumpukan jeramiku, kusembunyikan kepalaku di sela-sela dengkulku. Kemudian rasa takutku yang kekanak-kanakan itu hilang, dan rasa ingin tahu yang aneh mendorongku untuk meneruskan membaca tulisan-tulisan yang ada di tembok selku.
13. Monolog 6 : Pn melanggar prinsip kesantunan, maksim pujian,
Pt mematuhi prinsip kesantunan, maksim kesimpatian. 12 Konteks : Tokoh Aku kembali melanjutkan pengamatan pada dinding di ruang selnya Aku walaupun sebelumnya dia Aku telah melihat lukisan tempat pemancungan yang membuatnya Aku takut.
Nrt 11: Je suis revenu m’asseoir précipitamment sur ma paille, la tête dans les genoux. Puis mon effroi d’enfant s’est dissipé, et une étrange curiosité m’a repris de continuer la lecture de mon mur. À côté du nom de Papavoine j’ai arraché une énorme toile d’araignée, tout épaissie par la poussière et tendue à l’angle de la muraille. Sous cette toile il y avait quatre ou cinq noms parfaitement lisibles, parmi d’autres
dont il ne reste rien qu’une tache sur le mur. – DAUTUN, 1815. – POULAIN, 1818. – JEAN MARTIN, 1821. – CASTAING, 1823. J’ai lu ces noms, et de lugubres souvenirs me sont venus. Dautun, celui qui a coupé son frère en quartiers, et qui allait la nuit dans Paris jetant la tête dans une fontaine, et le tronc dans un égout ; Poulain, celui qui a assassiné sa femme ; Jean Martin, celui qui a tiré un coup de pistolet à son père au moment
où le vieillard ouvrait une fenêtre ; Castaing, ce médecin qui a empoisonné son ami, et qui, le soignant dans cette dernière maladie qu’il lui avait faite, au lieu de remède lui redonnait du poison ; et auprès de ceux-là, Papavoine, l’horrible fou qui tuait les enfants à coups de couteau sur la tête
Voilà, me disais-je, et un frisson de fièvre me montait dans les reins, voilà quels ont été avant moi les hôtes de cette cellule. C’est ici, sur la même dalle où je suis, qu’ils ont pensé leurs dernières pensées, ces hommes de meurtre et de sang C’est autour de ce mur, dans ce carré étroit, que leurs derniers pas ont tourné comme ceux d’une bête fauve. Ils se sont succédé à de courts intervalles ; il paraît que ce cachot ne désemplit pas. Ils ont
laissé la place chaude, et c’est à moi qu’ils l’ont laissée. J’irai à mon tour les rejoindre au cimetière de Clamart, où l’herbe pousse si bien
Je ne suis ni visionnaire, ni superstitieux, il est probable que ces idées me donnaient un accès de fièvre ; mais, pendant que je rêvais ainsi, il m’a semblé tout à coup que ces noms fatals étaient écrits avec du feu sur le mur noir ; un tintement de plus en plus précipité a éclaté dans mes oreilles ; une lueur rousse a rempli mes yeux ; et puis il m’a paru que le cachot était plein d’hommes, d’hommes étranges qui portaient leur tête dans leur
main gauche, et la portaient par la bouche, parce qu’il n’y avait pas de chevelure. Tous me montraient le poing, excepté le parricide. …………….. Cela m’a dépossédé
Aku Pn : – Ô les épouvantables spectres Aku Pt : – Non, c’était une fumée, une imagination de mon cerveau vide et convulsif. Chimère à la Macbeth Les morts sont morts, ceux-là surtout. Ils sont bien cadenassés dans le sépulcre. Ce n’est pas là une prison
dont on s’évade.
12LDJC52 Nrt 14: Aku buru-buru kembali duduk di atas tumpukan jeramiku, kusembunyikan kepalaku di sela-sela dengkulku. Kemudian rasa takutku yang kekanak-kanakan itu hilang, dan rasa ingin tahu yang aneh mendorongku untuk
meneruskan membaca tulisan-tulisan yang ada di tembok sel. Kusibakkan sarang laba-laba yang besar, tebal berdebu, yang membentang di sudut tembok, di samping nama Papavoine. Di belakang sarang laba-laba itu ada empat atau lima nama yang masih dapat terbaca dengan
sempurna diantara yang lain-lain yang tinggal berupa noda di tembok itu. – Dautun, 1815. – Poulin, 1818. – Jean Martin, 1821. – Castaing, 1823. Kubaca nama-nama itu, dan kenangan suram melintas dalam ingatanku: Dautun, orang yang memotong saudaranya menjadi empat, dan yang di malam hari ke luar di Paris untuk menaruh penggalan kepalanya di sebuah air mancur dan membuang potongan tubuhnya di selokan; Poulin,
orang yang membunuh istrinya; Jean Martin, orang yang menembak ayahnya dengan pistol saat orang tua itu sedang membuka jendela; Castaing, dokter yang telah meracuni temannya dan yang saat merawatnya, bukannya menyembuhkannya, tapi malah meracuninya lagi, dan setelah nama-nama itu, nama Papavoine, orang gila yang mengerikan yang membunuh anak-anak dengan tikaman-tikaman pisau di kepala
Begitu, kataku kepada diriku sendiri, dan rasa menggigil seperti demam merambat naik ke ginjalku, begitu rupanya para penghuni sel ini sebelumku. Di sinilah, di atas ubin yang sama dengan tempatku berada sekarang ini, mereka merenungkan pikiran-pikiran terakhir mereka, para pembunuh yang berlumuran darah ini Di sekeliling dinding inilah, di dalam bilik sempit ini, mereka mondar-mandir terakhir kali seperti seekor binatang
buas. Mereka saling bergantian dalam waktu yang tidak lama. Tampaknya sel ini tidak pernah kosong. Tempat ini mereka tinggalkan masih dalam keadaan hangat, dan kepadakulah mereka meninggalkannya. Sekarang giliranku bergabung dengan mereka di kuburan Clamart, tempat semak belukar tumbuh subur
Aku bukanlah orang yang suka berkhayal atau percaya tahayul. Mungkin sekali pikiran-pikiran ini membuatku terserang demam, tapi selama aku melamun seperti itu, tiba-tiba kelihatannya nama-nama yang menakutkan ini seolah ditulis dengan api di atas tembok hitam, telingaku mendenging makin lama makin cepat, secercah cahaya kemerah-merahan memenuhi pandanganku, dan kemudian sel itu kelihatannya penuh
orang, orang-orang aneh yang mencangking kepala mereka dengan tangan kirinya, dan memegangnya pada lubang mulut, sebab kepala-kepala itu tidak berambut. Mereka semua mengacungkan tinjunya padaku, kecuali orang yang membunuh ayahnya itu.
………………………………………………………………… Itu telah menyeretku kembali.
Aku Pn : – Oh, hantu-hantu yang sangat menakutkan Aku Pt : - Bukan, itu asap, imajinasi otakku yang kosong dan tak terkendali. Mimpi-mimpi buruk dalam cerita Macbeth Orang yang sudah mati ya mati, terutama mereka itu. Mereka benar-benar telah digembok
di dalam makam mereka. Dan itu bukanlah penjara yang penghuninya dapat melarikan diri.
14.
Dialog 7 :sama-sama melanggar maksim kesimpatian
13 Konteks : Di halaman penjara Bicêtre, di bawah guyuran hujan, para napi yang mendapatkan vonis hukuman kerja paksa seumur hidup memulai hukumannya dengan meninggalkan penjara Bicêtre. Ketika mereka keluar dari
halaman penjara Bicêtre, para napi tersebut melihat tokoh Aku yang sedang duduk di balkon, maka seketika itu mereka para napi meneriaki tokoh Aku dengan sebutan sebagai terpidana mati.
Nrt-20 : Tout à coup, à travers la rêverie profonde où j’étais tombé, je vis la ronde hurlante s’arrêter et se taire. Puis tous les yeux se tournèrent vers la fenêtre que j’occupais.
Para napi : – Le condamné Le condamné
Nrt 21 : crièrent-ils tous en me montrant du doigt ; et les explosions de joie redoublèrent. Je restai pétrifié.
J’ignore d’où ils me connaissaient et comment ils m’avaient reconnu.
Para napi : – Bonjour Bonsoir
Nrt-22 : me crièrent-ils avec leur ricanement atroce. Un des plus jeunes, condamné aux galères perpétuelles, face luisante et plombée, me regarda d’un air d’envie en disant :
Napi muda : – Il est heureux Il sera rogné Adieu, camarade
Nrt-23 : Je ne puis dire ce qui se passait en moi. J’étais leur camarade en effet. La Grève est sœur de Toulon. J’étais même placé plus bas qu’eux ; ils me faisaient honneur. Je frissonnai. Oui, leur camarade Et quelques jours plus tard, j’aurais pu aussi, moi, être un spectacle pour eux.
……………. Puis il me sembla entendre de plus près encore les effrayantes voix des forçats. Je crus voir leurs têtes hideuses paraître déjà au bord de ma fenêtre, je poussai un second cri d’angoisse, et je tombai évanoui.
13LDJC59-60 Nrt-20 : Tiba-tiba, di sela lamunan yang jauh menyeretku, kulihat lingkaran orang yang menari sambil berteriak-teriak itu berhenti dan bungkam. Kemudian semua mata memandang ke arah jendela yang kutempati.
Para Napi : – Orang yang dihukum mati orang yang dihukum mati
Nrt-21 : mereka semua berteriak sambil menuding, dan ledakan kegembiraan menjadi berlipat-lipat ganda lagi. Aku diam terpaku.
Aku tidak tahu dari mana mereka mengenaliku dan bagaimana mereka tadi bisa mengenaliku.
Para Napi : - Selamat siang Selamat sore
Nrt-22 : teriak mereka kepadaku dengan tawa konyol yang menyeramkan Diantara mereka terdapat seorang pemuda yang dijatuhi hukuman kerja paksa seumur hidup. Wajahnya berkeringat dan kulitnya hitam legam. Ia memandangiku dengan rasa iri sambil berkata :
Napi muda : - Ia bahagia Ia akan dipangkas Selamat berpisah kamerad
Nrt-23 : Aku tidak dapat mengatakan apa yang terjadi pada diriku. Dan memang, aku kamerad mereka. Bunderan Grève merupakan saudara kembar Toulon. Aku bahkan berada lebih rendah daripada mereka : memberiku hormat kepadaku. Aku gemetar
Ya, kamerad mereka Dan beberapa hari lagi, aku, aku juga bisa menjadi tontonan mereka. ……………. Kemudian sepertinya aku mendengar suara-suara para pekerja paksa yang menakutkan itu semakin mendekat lagi. Aku rasanya melihat wajah-wajah mereka yang seram menakutkan muncul di tepi
jendelaku, untuk kedua kalinya aku kembali meneriakkan jeritan ketakutan dan aku pingsan.
15. Monolog 7 : Pn mematuhi prinsip kesantunan, maksim kedermawanan,
Kategori