Nrt-23 : Jadi, ia kembali kutaruh ke pangkuanku, dan kupandanginya lekat-lekat, kemudian kutanya ia.
Aku : – Marie, kamu bisa membaca?
Marie : – Ya, jawabnya. Aku pintar membaca. Ibu mengajariku huruf-huruf.
49. Dialog 36 : Aku : melanggar prinsip kesantunan, maksim
kedermawanan, Marie : mematuhi prinsip kesantunan, maksim kerendahan hati Ah bien Je ne sais lire que des fables.
48 Konteks : Di ruang jenguk narapidana. Tokoh Aku tidak mampu menahan perasaan sedih ketika mengetahui kertas yang dibaca oleh putrinya adalah kertas keputusan vonis hukuman mati bagi dirinya Aku.
Aku : – Voyons, lis un peu, lui ai-je dit en lui montrant un papier qu’elle tenait chiffonné dans une de ses petites mains.
Nrt-23 : Elle a hoché sa jolie tête.
Marie : – Ah bien Je ne sais lire que des fables.
Aku : – Essaie toujours. Voyons, lis.
Nrt-23 : Elle a déployé le papier, et s’est mise à épeler avec son doigt :
Marie : – A, R, ar, R, Ê, T, rêt, ARRÊT…
Nrt-23 : Je lui ai arraché cela des mains. C’est ma sentence de mort qu’elle me lisait. Sa bonne avait eu le papier pour un sou. Il me coûtait plus cher, à moi.
Il n’y a pas de paroles pour ce que j’éprouvais. Ma violence l’avait effrayée ; elle pleurait presque. Tout à coup elle m’a dit : Marie
: – Rendez-moi donc mon papier ; tiens C’est pour jouer.
Nrt-23 : Je l’ai remise à sa bonne.
Aku : – Emportez-la.
Nrt-23 : Et je suis retombé sur ma chaise, sombre, désert, désespéré. À présent ils devraient venir ; je ne tiens plus à rien ; la dernière fibre de mon cœur est brisée. Je suis bon pour ce qu’ils vont faire.
48LDJC111 Aku
: – Coba bacalah sedikit, kataku kepadanya sambil menunjuk kertas lusuh yang berada di tangannya yang mungil.
Nrt-23 : Ia menganggukkan kepalanya yang indah.
Marie : – Ah, aku hanya bisa membaca dongeng tentang binatang.
Aku : – Cobalah. Ayo, baca.
Nrt-23 : Ia membentangkan kertasnya, dan mulai mengeja sambil menunjuk dengan jarinya :
Marie : – K, E, ke, P, U, pu, T, U, tu, S, A, N, san, KEPUTUSAN…
Nrt-23 : Kurebut kertas itu dari tangannya. Yang ia baca itu adalah keputusan eksekusi hukuman matiku. Pengasuhnya membelinya seharga satu kelip. Aku harus membayarnya lebih mahal.
Tidak ada kata-kata yang bisa mengungkapkan bagaimana perasaanku saat itu. Kekasaranku membuatnya takut. Ia hampir menangis. Mendadak ia berkata kepadaku : Marie
: – Tolong kembalikan kertasku Untuk mainan.
Nrt-23 : Kukembalikan anak itu ke pengasuhnya
Aku : – Bawa ia pergi.
Nrt-23 : Dan aku kembali terduduk di kursiku, sedih, sunyi, putus asa. Saat mereka seharusnya tiba. Tidak ada lagi yang kupegangi. Serat terakhir jantungku sudah putus. Sudah pas aku sekarang untuk menjalani apa yang
mereka lakukan.
50. Dialog 37 : Mardi : mematuhi prinsip kesantunan, maksim
